Kościół drewniany pw. św. Marcina Biskupa

Legenda mówi, że kościółek w Zawadzie wzniesiono w miejscu kultu bożka Peruna. Na pogańską gontynę natknąć miał się sam Spycymir Leliwita, ojciec Tarnowa, w trakcie polowania. Poprzysiągł wówczas wybudować tam kościół. Niebawem na wzgórzu, zwanym dziś górą św. Marcina, stanęła świątynia, którą przyniosły wody nieodległego Dunajca. Pierwsze wzmianki źródłowe o parafii w Zawadzie pochodzą z roku 1326, choć przypuszczalnie istniała ona już w wieku XII, gdy ziemie te nadano benedyktynom z Tyńca. Wcześniej były to tereny zasiedlane przez Wiślan, czego dowodzą pozostałości jednej z największych w Polsce osad wczesnośredniowiecznych. Soboty otaczające kościółek dodane zostały w XVII w. W wejściach południowym i zachodnim zachowały się gotyckie portale z nadprożami w kształcie łuków ostrych oraz fragmenty gotyckich okuć. Najstarszymi elementami wyposażenia są późnogotyckie płaskorzeźby zdobiące parapet chóru oraz krucyfiks z tego samego okresu. Na belce tęczowej, pod krucyfiksem, zawieszony jest drewniany łańcuch wykonany z jednego kawałka drewna przez niewidomego pasterza. Najważniejszymi elementami wyposażenia są wczesnobarokowy ołtarz główny z XVII w. obrazem świętego Marcina biskupa oraz figurami biskupów Wojciecha i Stanisława i dwa późnobarokowe ołtarze boczne. Najmniejszy dzwon zewnętrznej dzwonnicy pochodzi z 1606 roku.