Słup graniczny

Zatarg pomiędzy Zabawami i Zdrocheckimi z jednej strony, a biskupami krakowskimi z drugiej, o lasy radłowskie zawiniony został przez biskupa Wiesława z Kościelca, który wbrew prawu zezwolił swoim braciom lokować 2 wsie Zabawę i Zdrochec w tychże lasach, które wówczas były własnością biskupią. Po śmierci biskupa Wiesława, bracia zaczęli rościć pretensje do całości lasów radłowskich oraz Biskupic Radłowskich. Spór ten postanowił zakończyć wybitny polityk, biskup Zbigniew Oleśnicki. Postawił, przy okazji innych sporów, przed sądem sprawę rozgraniczenia dóbr biskupich od szlacheckich i w 1450 r., otrzymał wyrok graniczny, w którym Paweł z Taczowa podkomorzy sandomierski przyznał wszystkie ziemie na prawo od słupa biskupom, a na lewo świeckim. Tego samego roku postawiono słup graniczny, który przetrwał do dziś. Wykonany jest z wapienia pińczowskiego, z trzonem w kształcie czworoboku ze ściętymi narożami, swoistą latarnią z płaskorzeźbami i ostrym nakryciem zakończonym kamienną szyszką. Płaskorzeźby przedstawiają sceny Ukrzyżowania, postaci Matki Boskiej Bolesnej, św. Jana Ewangelisty oraz herb Oleśnickiego Dębno, zdobiony kapeluszem kardynalskim. Gotyckie napisy na cokole znaczą: „ten prawdziwy znak rozróżnia duchowieństwo od panów” oraz „Co na prawo przypada duchowieństwu, co na lewo dziedzicom”.