Kościół pw. św. Andrzeja Boboli w Gawłowie

Wieś Gawłów leży na prawym brzegu Raby, przy trakcie łączącym solnym z bocheńskiej kopalni do Uścia Solnego. Przez dekady zaopatrywała mieszkańców Bochni w ryby słodkowodne. W wyniku intensywnej akcji kolonizacyjnej zaborcy austriackiego, w okolicach Gawłowa znalazła się znaczna liczba ewangelików, głównie niemieckich protestantów, którzy tworzyli kolonię w Gawłowie Nowym. W 1809 r. rząd Austrii wybudował dla nich drewniany zbór. Budowniczymi byli miejscowi cieśle, stąd też sama konstrukcja jest swoistą osobliwością – przykładem adaptacji budownictwa polskich kościołów drewnianych do potrzeb innego wyznania. Półtora wieku zgodnej koegzystencji wyznawców obu wyznań dobiegło końca wraz z końcem II WŚ, gdy ewangelicy opuścili Gawłów w obawie przed wojskami radzieckimi. Wierni niezwłocznie wystąpili do władz kościelnych obu wyznań o możliwość zaadoptowania świątyni dla obrzędu katolickiego. Zarówno forma, jak i wyposażenie kościoła zachowały prostotę ewangelicką. Kościółek nie ma wyodrębnionego prezbiterium, a wyposażenie stanowią dwa ołtarze, chrzcielnica oraz organy z początków XIX w., wykonane w stylu prowincjonalnego baroku. Nietypowe jest również pokrycie dachowe, tutaj wykonane z dachówki wiedeńskiej.