Dzwonnica w Bochni

Bochnia jest najstarszym miastem Małopolski. Lokowana w 1253 r., prawa miejskie posiada dłużej niż Kraków (przywilej z 1257 r.). Czasy jej świetności przypadają na wieki od XIV do XVI. Bogactwem miasta i motorem jego rozwoju było odkrycie w roku 1248 soli kamiennej. Fakt ten, oraz dogodne położenie przy szlakach handlowych, lokowały Bochnię wśród największych miast średniowiecznej Małopolski. Niestety, do dziś nie zachowały się zbyt liczne ślady dawnej wielkości. Żupy solne, wcześniej zbyt intensywnie eksploatowane i zaniedbane, przestały przynosić dochód. Miasto było wielokrotnie plądrowane przez wrogie wojska, niszczone pożarami i epidemiami. Wśród najcenniejszych zabytków Bochni była stojąca przy gotyckiej farze drewniana dzwonnica z 1. poł. XVI w. Niestety, w roku 1987 pożar zniszczył oryginalną konstrukcję. Dzisiejsza wieża jest jej wierną repliką, wzniesioną w 1991 r. Wykonana jest z drewna dębowego. Cała konstrukcja opiera się na szkielecie z dziewięciu słupów, z których osiem tworzy ramy ścian, a dziewiąty, zwany królem, stoi pośrodku łącząc dach z podstawą.