Sanktuarium w Szczepanowie

Miejsce urodzenia św. Stanisława, patrona Polski, ma szczególne miejsce w sercach polskich Chrześcijan. Od zawsze. Już Jan Długosz, kronikarz i kanonik krakowski, zawstydzony stanem drewnianego kościoła w Szczepanowie, wybudował częściowo z własnych funduszy, murowaną świątynię, która stanęła w miejscu dotychczasowej. Był rok 1470. I choć w późniejszych latach dokonywano licznych remontów i przebudów, zachował swój gotycki charakter. Dopiero w roku 1911 ks. Szczepan Kossecki, ówczesny proboszcz zdecydował o budowie nowego neogotyckiego kościoła, który połączono z „długoszowskim”. Projekt zlecono Janowi Sas-Zubrzyckiemu. Prace ukończono w 1914 r., na krótko przed tym, jak po ostrzale artyleryjskim ogień zniszczył gotycką część kościoła. Spłonęło prawie całe wyposażenie, strop, dach. Częściowo zniszczone zostały ściany i sklepienie prezbiterium. Odbudowano go dopiero w latach 1926-1927. Józef Edward Dutkiewicz zaprojektował do odnowionych wnętrz figuralne witraże, natomiast parafia św. Mikołaja z Bochni przekazała w darze XVIII w. ołtarz. Ołtarz nowego kościoła oraz ambonę zaprojektował sam Jan Sas-Zubrzycki. Polichromia ścian obu połączonych kościołów została wykonana w latach 1959-1961.