Zamek w Nowym Wiśniczu

Największa zachowana obronna rezydencja barokowa w Polsce. Swój właściwy wygląd, zamek otrzymał za panowania Piotra Kmity, który w I poł. XVI w. nadał mu cechy stylu renesansu. Gmach zamku zajmuje centralną część założenia. Składa się z czterech dwupiętrowych skrzydeł zgrupowanych wokół wewnętrznego małego dziedzińca. Charakterystyczny wygląd zamek zawdzięcza czterem narożnym wieżom. Każda z wież jest inna, dzięki czemu zamek z każdej strony wygląda inaczej. Dzisiejszą formę cały zamek uzyskał w latach 1615-1637 za sprawą Stanisława Lubomirskiego (zwycięzcy spod Chocimia). Budynek zamku został wtedy przebudowany i otoczony fortyfikacjami o kamiennej strukturze z budynkiem bramnym, murowanymi bastionami i kurtynami.

Warto wejść do środka zamku – na pewno nie zapomnimy jednej z największych zamkowych sal balowych /tak dużej nie ma nawet zamek królewski na Wawelu/, kaplicy zamkowej nakrytej kopułą z latarnią, bogatej dekoracji stiukowej i malarskiej.

Legenda głosi, że Stanisław Lubomirski po wygranej bitwie pod Chocimiem, przywiódł na zamek wiśnicki wielu jeńców tureckich, którzy wznosili fortyfikacje zamkowe. Kilku z tureckich jeńców więzionych na jednej z wież przez parę lat konstruowało skrzydła z piór gnieżdżących się na wieży gołębi. Gdy były gotowe, czterech z nich zdecydowało się na lot mający dać im wolność, lecz śmiałkowie daleko nie zalecieli. Pierwszy rozbił się w miasteczku nieopodal zamku, drugi i trzeci parę kilometrów dalej, czwarty, lecący najdłużej, pod Bochnią. W każdym z miejsc tragicznej śmierci więźniów umieszczono kamienne obeliski.