Cmentarz Legionistów Polskich Nr 171 w Łowczówku

Rozkaz z 20 grudnia natychmiastowego wymarszu pod Łowczówek, gdzie Rosjanom udało się przerwać front i zagrozić Austriakom okrążeniem, zastał legionistów w Nowym Sączu. Kilka dni wcześniej zostali wycofani z pierwszej linii i rozlokowani w mieście. 19 grudnia otrzymali rozkaz przekształcenia oddziałów legionowych w I Brygadę Legionów Polskich. W dniu wymarszu Brygada była jeszcze w trakcie reorganizacji. 22 grudnia, z marszu uderzyli na 2 newralgiczne wzgórza 360 w Łowczówku i 342 w Łowczowie. Tak rozpoczęła się jedna z najbardziej krwawych i najsłynniejszych bitew Legionów Polskich. Poległo w niej 128 polskich żołnierzy, a 342 odniosło rany. Legionistom udało się jednak utrzymać pozycję, choć musieli odpierać zmasowane ataki Rosjan, a same okopy na wzgórzach kilkakrotnie przechodziły z rąk do rąk. Pomimo braku wsparcia i współdziałania pozostałych oddziałów armii austriackiej, wytrwali na pozycjach 4 dni i 3 noce. Poległych pochowano na wzgórzu Kopaliny, na działce podarowanej przez Żyda Wekslera, ówczesnego właściciela terenu. Poza Legionistami, spoczywają tu również żołnierze obu armii innych narodowości. W 1985 r. przybył jeszcze jeden nagrobek, gen. Gustawa Dobiesława Łowczowskiego, uczestnika bitwy, który pragnął spocząć wraz ze swymi kolegami z młodości.