Seans filmu “Sami swoi. Początek” i spotkanie ze Zbigniewem Zamachowskim

„Sami swoi”, film Sylwestra Chęcińskiego z 1967 roku, to jeden z największych komediowych przebojów w historii polskiego kina. Po pięćdziesięciu sześciu latach Pawlak i Kargul wracają w filmie „Sami swoi. Początek”.

W rolę  Kacpra Pawlaka, ojca Kazimierza, wcielił się Zbigniew Zamachowski, gwiazda kina i teatru, ulubiony aktor Kutza i Kieślowskiego, jeden z najwyżej cenionych i najpopularniejszych polskich aktorów.

Zbigniew Zamachowski będzie bohaterem pierwszej w tym roku  odsłony cyklu „Goście Łukasza Maciejewskiego”.

godz. 18:00 – seans filmu “Sami swoi. Początek”, po projekcji filmu spotkanie ze Zbigniewem Zamachowskim

O filmie:

Prequel kultowej polskiej serii filmowej – “Sami Swoi. Początek” w reżyserii Artura Żmijewskiego.

„Sami swoi. Początek” będą sentymentalnym powrotem do pary najsłynniejszych polskich sąsiadów, których pokochały miliony Polaków. Film przedstawi historię rozpoczęcia się legendarnego w polskim kinie konfliktu.

Adam Bobik i Karol Dziuba – to oni wcielą się w role Kazimierza Pawlaka i Władysława Kargula. W pozostałych rolach w pojawią się m.in. Paulina Gałązka, Weronika Humaj, Zbigniew Zamachowski, Mirosław Baka, Wojtek Malajkat, Anna Dymna, Janusz Chabior i Adam Ferency.

Pawlak i Kargul – bohaterowie kultowej trylogii ,,Sami swoi”, przed trafieniem na Ziemie Odzyskane byli sąsiadami we wsi na Kresach na terenie obecnej Ukrainy. I już wtedy było to wybuchowe sąsiedztwo… „Sami swoi. Początek” to barwna opowieść, w której drobne złośliwości przeplatają się z życiowymi kamieniami milowymi. Charakterne postaci w połączeniu z wielką historią w tle zabiorą widza w sentymentalną, ale też porywającą i pełną humoru podróż.

Obsada: Adam Bobik, Karola Dziuba, Paulina Gałązka, Weronika Humaj, Zbigniew Zamachowski, Katarzyna Krzanowska, Mirosław Baka, Wojtek Malajkat, Anna Dymna, Janusz Chabior, Adam Ferency

Zbigniew Zamachowski

Jeden z najpopularniejszych i najbardziej lubianych polskich aktorów, odtwórca pamiętnych ról w filmach Krzysztofa Kieślowskiego, ceniony artysta teatralny, kończy w niedzielę 50 lat. „Moje szczęście (…) polega między innymi na tym, że miałem fart do spotykania odpowiednich ludzi w odpowiednim czasie. Dzięki temu moje życie potoczyło się tak a nie inaczej” – wyznał ostatnio w jednym z wywiadów. („Rzeczpospolita”, kwiecień 2011).

Urodził się 17 lipca 1961 r. w Brzezinach koło Łodzi. W 1985 r. ukończył studia na wydziale aktorskim łódzkiej filmówki. Jedną ze swoich pierwszych ról wykreował u Jerzego Gruzy w filmie „Pierścień i Róża” (1986), gdzie wcielił się w postać księcia Bublo. Rok później zagrał w kryminale Jacka Bromskiego „Zabij mnie glino” i w filmie telewizyjnym Mariusza Trelińskiego „Zad wielkiego wieloryba”.

W 1988 r. rozpoczęła się współpraca Zamachowskiego z Krzysztofem Kieślowskim. Aktor, u boku Jerzego Stuhra, wystąpił w „Dekalogu. Dziesięć” – opowieści o dwóch braciach, którzy otrzymują w spadku po ojcu klasery z kolekcją cennych znaczków. Następnie Zamachowski zagrał u Kieślowskiego w filmach „Biały” (1993, jako fryzjer Karol, ożeniony z piękną Francuzką), „Niebieski” (1993) i „Czerwony” (1994).

„Kieślowski dał mi szalenie dużo. Był niezwykle wymagającym człowiekiem, przede wszystkim wymagał od siebie. Nas wszystkich zmuszało to do takiej samej postawy i olbrzymiej dyscypliny. Od niego dowiedziałem się, że w filmach można mówić o rzeczach istotnych, zadawać pytania, których na co dzień nie zadajemy, bo nie umiemy albo nie chcemy”.

Po latach przyznał: „Kieślowski dał mi szalenie dużo. Był niezwykle wymagającym człowiekiem, przede wszystkim wymagał od siebie. Nas wszystkich zmuszało to do takiej samej postawy i olbrzymiej dyscypliny. Od niego dowiedziałem się, że w filmach można mówić o rzeczach istotnych, zadawać pytania, których na co dzień nie zadajemy, bo nie umiemy albo nie chcemy”. („Dziennik Zachodni”, 2006)

W 1990 r. Zamachowski zagrał u Wojciecha Marczewskiego w „Ucieczce z kina +Wolność+”, zdobywając nominację do Europejskiej Nagrody Filmowej w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy.

Do najbardziej znanych ról w jego bogatym dorobku filmowym należą także: Andrzej w „Balu na dworcu w Koluszkach” Filipa Bajona (1989), Tomasz w „Zawróconym” Kazimierza Kutza (1994), Dudek w „Pułkowniku Kwiatkowskim” Kutza (1995), Wołodyjowski w „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana (1999), ks. Skorodecki w „Prymasie. Trzech latach z tysiąca” Teresy Kotlarczyk (2000), Edzio w „Cześć, Tereska” Roberta Glińskiego (2001), Jasiek w „Zmruż oczy” Andrzeja Jakimowskiego (2003), Matuszek w „Żurku” Ryszarda Brylskiego (2003), a także Behemot w serialu Macieja Wojtyszki „Mistrz i Małgorzata” (1988).

Sceniczna kariera Zamachowskiego obejmuje m.in. występy w stołecznym Teatrze Studio (gdzie zaczął grać zaraz po studiach) i Narodowym (od 1998 r.).

W Studio aktor zagrał m.in. w „Płatonowie” Antoniego Czechowa w reż. Macieja Prusa (1985) i wielu spektaklach w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego (np. „Opera za trzy grosze” Bertolta Brechta, 1986; „Dziady-Improwizacje” wg Adama Mickiewicza, 1987; „Wujaszek Wania” Antona Czechowa, 1993).

Z kolei na scenie Teatru Narodowego Zamachowskiego można było oglądać m.in. w: „Kartotece” w reż. Kazimierza Kutza (1999), „Śmierci komiwojażera” w reż. Kutza (2004), „Czekając na Godota” w reż. Antoniego Libery (2006), „Lekkomyślnej siostrze” w reż. Agnieszki Glińskiej (2009).

Aktor wykreował również wiele znakomitych ról w Teatrze Telewizji. Ponadto jest ulubieńcem najmłodszej widowni – brał udział w tworzeniu polskiego dubbingu do popularnych bajek (jego głos można było usłyszeć m.in. w “Shreku” i “Stuarcie Malutkim”).

Od początku swojej kariery związany jest z estradą jako wykonawca piosenek, a także autor muzyki i tekstów. Wielką popularnością cieszył się np. spektakl estradowy z 1993 r. (w Teatrze Buffo), „Big Zbig Show”, w którym Zamachowski aktorsko i wokalnie parodiował peerelowskie festiwale.

Zbigniew Zamachowski jest laureatem licznych nagród, m.in. Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego dla młodych aktorów wyróżniających się wyjątkową indywidualnością (1990), Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza przyznawanej przez miesięcznik “Teatr” (za rolę Wojnickiego w “Wujaszku Wani” w Teatrze Studio i rolę tytułową w “Płatonowie” w Teatrze TV), Złotej Kaczki w kategorii najlepszy polski aktor (za rok 1994) i Wiktora dla najlepszego aktora (za rok 1996).(PAP)