Tarnowskie ulice i place

 

Wybrane tarnowskie ulice i place zostały oznakowane tablicami z opisem pochodzenia ich nazw.

Tarnowskie Centrum Informacji, przy wsparciu finansowym Urzędu Miasta Tarnowa oraz pomocy merytorycznej Muzeum Okręgowego w Tarnowie oraz Krzysztof Moskala, zrealizowało zadanie polegające na oznakowaniu wybranych nazw tarnowskich ulic i placów pod względem historycznym i etymologicznym. 

Projekt zakładał wykonanie i montaż trzydziestu sześciu tablic informacyjnych na wybranych budynkach w obrębie Starego Miasta oraz poza murami miejskimi. Tablice zostały zamontowane na elewacjach budynków, w miejscach dobrze widocznych. Tablice wykonano z matowego szkła hartowanego, z nadrukiem treści metodą UV, w wersji polskiej i angielskiej.

Projekt oznakowania ulic skierowany jest zarówno do mieszkańców, jak i turystów odwiedzających nasze miasto. Zamierzeniem projektu jest zwiększenie świadomości samych mieszkańców na temat pochodzenia nazw ulic oraz ich zmian na przestrzeni lat, jak również zaznajomienia z tą wiedzą turystów.

Szczególną ciekawostkę wśród oznakowanych ulic stanowi nazwa ulicy Krakowskiej, oficjalnie nadana jej w dn. 3 kwietnia 1884 r. Natomiast w dn. 9 listopada 1916 r. na wniosek burmistrza Tadeusza Tertila ówczesna Rada Miejska zamieniła ulicę Krakowską na ulicę Niepodległości i ta nazwa, która nie przyjęła się, obowiązuje (formalnie) do dnia dzisiejszego…

 

PLAC KAZIMIERZA WIELKIEGO

Nazwę tę nadano w 1869 r. na pamiątkę przeniesienia w tym właśnie roku prochów polskiego króla Kazimierza Wielkiego do odnowionego grobowca w katedrze na Wawelu. Wcześniej plac nazywany był Małym Rynkiem i placem Krupniczym. Wytyczono go przy lokacji miasta. Przylegał do ulicy prowadzącej z Rynku do Bramy Krakowskiej (obecnie Katedralna). Najstarszym budynkiem przy placu jest dom narożny nr 5. Powstał w 2 poł. XVIII w. jako klasycystyczny pałac. Pozostała zabudowa pochodzi z XIX i początku XX w. W centrum placu popiersie Adama Mickiewicza autorstwa Tadeusza Błotnickiego odsłonięte w 1900 r.

ULICA KATEDRALNA

Nazwa funkcjonuje prawdopodobnie od początku XIX w. Pierwotna jej forma zapisana w języku niemieckim – ul. Katedralna (niem. Dom Gasse). Wytyczono ją pod koniec XVIII w. po zburzeniu Bramy Krakowskiej i niewielkiej korekcie prowadzącej do niej staropolskiej ulicy. W 1949 r. nadano ulicy imię Walerego Wróblewskiego, działacza rewolucyjno-demokratycznego. W 1989 r. powrócono do nazwy ul. Katedralna. Ulica ta łączy trzy staromiejskie place: Kazimierza Wielkiego, Katedralny i Rynek. Zabudowa ulicy pochodzi w większości z XIX i początku XX w. Najstarszym jest dawny pałac (nr 4) z 2 poł. XVIII.

ULICA WIELKIE SCHODY

W 1848 r. podano nazwę tej ulicy w języku niemieckim jako „StiegenGasse” ̶ ul. Schodowa. Była to jedna z ulic wytyczonych podczas lokacji miasta w 1330 r. Prowadziła z Rynku do furty w południowym odcinku murów miejskich, przebudowanej w XVI w. na Bramę Mniejszą. Po wyburzeniu murów miejskich około 1800 r. ulicę wydłużono do Bernardyńskiej. Na nowym bardzo spadzistym odcinku wybudowano schody. W 1884 r. ulica otrzymała nazwę Schodowa Wielka, a później Wielkie Schody. W 1936 r. na schodach postawiono kamienny maszkaron autorstwa Henryka Hochmana.

ULICA MAŁE SCHODY

Ulica Małe Schody jeszcze bez nazwy i bez schodów pojawia się planie miasta z 1848 r. Było to wąskie przejście między domami prowadzące od ulicy Zakątnej do ulicy Bernardyńskiej. W 1883 r. na spadzistym odcinku ulicy wybudowano schody. W następnym roku ulica otrzymała nazwę Schodowa Mała. W 1987 r. na skwerze utworzonym u zbiegu ulicy Małe Schody i Zakątnej posadzono dąb XXXV-lecia PRL. W 2020 r. na placu po wyburzonej kamienicy obok schodów utworzono skwer imienia ks. P. M. Gajdy z fontanną i makietą Starego Miasta.

ULICA WEKSLARSKA

Obecną nazwę nadano w 1884 r. W XVI w. nazywała się ulicą Pilzneńską, a w XIX w. Mieniarską lub Wekslarską. Dzisiejsza Nazwa pochodzi od niemieckiego słowa Wechsel – wymiana pieniędzy, stąd polska nazwa Mieniarska. Była to główna ulica z Rynku do Bramy Pilzneńskiej. Od końca XVIII w. zamieszkana była głównie przez Żydów. Najstarszym domem jest barokowa kamienica nr 7 z końca XVIII w., w której do 1939 r. funkcjonowała bóżnica krawców. Pozostała zabudowa pochodzi z XIX w.

ULICA BRAMA PILZNEŃSKA

Nazwę ulicy (Pilźnieńska Brama) nadano w 1884 r. Ma ona związek z bramą w dawnych murach miejskich o tej nazwie rozebraną w końcu XVIII w. Przy tej okazji zasypano też fosę przed nią z murowanym mostem, który do niej prowadził. Obrys bramy został utrwalony w nawierzchni ul. Brama Pilzneńska kostką w innym kolorze. Po północnej stronie ulicy zachował się fragment jej ściany. W miejscu zasypanej fosy wzniesiono domy. Najbardziej charakterystyczny z nich (nr 4) przy rogu z ulicą Wałową to duży klasycystyczny dom o trzech kondygnacjach.

ULICA ŻYDOWSKA

Nazwa ulica Żydowska (łac. Platea Judaica) zapisana została w 1670 r. w przywileju Aleksandra Janusza Zasławskiego-Ostrogskiego dla Żydów tarnowskich. Od 1884 do 1945 r. nosiła nazwę Żydowskiej Wyższej. Wytyczono ją podczas lokacji miasta. Łączyła Rynek z Bramą Pilzneńską w murach miejskich, do której dochodziła wspólnym odcinkiem z ulicą Wekslarską. Od XVI w. przy ulicy Żydowskiej zaczęli osiedlać się Żydzi. Charakterystyczna dla ulicy jest zagęszczona zabudowa z wąskimi domami zbudowanymi w większości w XIX i na początku XX w. Najstarszym budynkiem jest Dom Florencki (nr 20) z częścią frontową z końca XVI w.

ULICA PIEKARSKA

Na planie miasta z 1848 r. występuje ta ulica jako Krämer Gasse, czyli ul. Kramarska. Przed 1884 r. nazywana była ul. Żydowską Wyższą. Od 1884 r. nadano jej obecną nazwę Piekarska. Miała ona związek z ówczesną nazwą placu Rybnego, czyli Chlebowego lub Piekarskiego. Wytyczona podczas lokacji miasta w 1330 r. Od XV w. pod ulicą prowadził drewniany wodociąg do skrzyni miejskiej przy Rynku. Po stronie wschodniej stronie ulicy zabudowa z przełomu XVIII i XIX w. Po zachodniej pseudohistoryczna z 1997 r. Od 2018 r. nad ulicą instalacja z kolorowych parasoli.

ULICA RYBNA

Do 1884 r. nosiła nazwę Piekarska i prowadziła do placu o tej samej nazwie. Kiedy w tym właśnie roku zmieniono nazwę placu Piekarskiego na Rybny, ulicę także nazwano Rybną. Wytyczona prawdopodobnie pod koniec XVIII w. po likwidacji umocnień miejskich. Możliwe też, że jest starsza i prowadziła do furty w murach. Od XV w. prowadził pod nią wodociąg dostarczający wodę do miasta. W 2008 r. na rogu ulicy Rybnej i Wałowej stanął pomnik Romana Brandstaettera.

PLAC RYBNY

Obecna nazwa placu została nadana w 1884 r. Wcześniej nazywano go placem Chlebowym lub Piekarskim. Utworzony został po 1814 r. w miejscu spalonego odcinka ulicy Kapitulnej. Plac pełnił funkcję handlową i był pierwotnie mniejszy. Od północy o rząd budynków od strony ul. Wąskiej, a od południa o drugi rząd budynków, za którym biegła ulica Żydowska Niższa. Budynki te zostały rozebrane. Obecnie od strony południowej plac zamyka ściana dawnego muru miejskiego.

ULICA FORTECZNA

Nazwa ulicy została nadana w 1928 r. Łączy ona ulicę Żydowską z furtą wyprowadzoną w murach obronnych miasta. Jeden odcinek ulicy stanowi fragment dawnej ulicy podmurnej ciągnącej się wzdłuż wewnętrznej strony murów miejskich. Drugi odcinek ulicy Fortecznej za furtą prowadzi do ulicy Wałowej. W 1985 r. na skwerze powstałym po wyburzeniu części domów przy Fortecznej odsłonięto pomnik generała Józefa Bema. Od 2018 r. towarzyszy mu mural z fragmentem Panoramy Siedmiogrodzkiej i ławeczka przyjaźni polsko-węgierskiej.

ULICA BASZTOWA

W 1884 r. ulica ta łącząca Kapitulną z Wałową otrzymała nazwę Pochyła. W 1928 r. nosiła już nazwę Basztowa od stojącej przy niej półbaszty z lat 20 XVI w. Ulica przebita została przez dawny mur miejski oraz mur przedmurza, przy którym stoi półbaszta. Początkowo w miejscu przy murze stała łaźnia, wymieniona po raz pierwszy w 1458 r. Od 1779 r. wzdłuż ulicy stały kramy rzeźnicze. W 1882 r. powstała kamienica przy Kapitulnej 8, przez którą prowadzi do dzisiaj sklepione przejście do Basztowej.

ULICA KAPITULNA

Po raz pierwszy nazwa ulica Kapitulna pojawiła się na mapie pod niemiecką wersją „Kapitel Gasse” w 1848 r. Wzięła się ona od kapituły katedralnej. Ulicę wytyczono podczas lokacji miasta. Prostą linią ciągnęła się ona później od kościoła katedralnego na zachodzie do synagogi na wschodzie. W XIX w. wschodni odcinek przekształcono w plac Rybny. Południową pierzeję ulicy tworzyły drewniane budynki gospodarcze stojące w tyle działek przyrynkowych dlatego też nazywano tę ulicę Zatyłki. Przy ulicy od strony muru była łaźnia. Obecna zabudowa pochodzi z wieków od XVIII do XX.

PLAC KATEDRALNY

Plac Katedralny pojawia się na planie miasta z 1848 r. (niem. Dom Platz). W dzisiejszym kształcie ukształtował się po koniec XVIII w. po likwidacji cmentarza wokół kościoła katedralnego. W średniowieczu od strony północnej i zachodniej przy murze placu stanęły budynki szkoły parafialnej oraz kapituły kolegiackiej. Pierwotnie drewniane, od XV i XVI w. murowane. W ich części mieści się Muzeum Diecezjalne. Od 1884 r. pośrodku placu na kolumnie statua Niepokalanie Poczętej Najświętszej Maryi Panny (obecna jest kopią pierwotnej). Drugi pomnik stanął w 1981 r. i przedstawia papieża Jana Pawła II. Pomnik zaprojektował Bronisław Chromy.

ULICA WAŁOWA

Ulica wytyczona w miejscu wału ziemnego broniącego miasta od północy, zniwelowanego w latach 1784-1785, podczas budowy odcinka traktu środkowogalicyjskiego. Na mapie z 1814 r. jako „droga obiegająca miasto”. W 1 połowie XIX w. nazwę ulicy zapisywano na planach Zawale Gasse – ul. Zawale (1823) lub Wall Gase (1848). Później funkcjonowała nazwa Podwale. Od 1884 r. oficjalna nazwa Wałowa. Najstarsze domy powstały w 1 połowie XIX w. Pod koniec XIX w. stała się jedną z reprezentacyjnych ulic miasta. Najokazalszym jest budynek nr 10 zbudowany 1880-1882, dawna Komunalna Kasa Oszczędności. W 1993 r. Wałową przekształcono w deptak.

ULICA SZEROKA

Nazwa ulicy Szeroka została zapisana po raz pierwszy na mapie w 1848 r. (niem. Breite Gasse). W okresie staropolskim prowadziła tędy ulica od Bramy Pilzneńskiej do klasztoru Bernardynów. Pod koniec XVIII w. przejęciu zabudowań bernardyńskich władze austriackie dokonały przebicia przez mury obronne klasztoru łącząc Szeroką z Bernardyńską. Zabudowa przy ulicy pochodzi z XIX w. Zachował się odcinek murów dawnego klasztoru z XV/XVI w.

ULICA BERNARDYŃSKA

Nazwa funkcjonuje od początku XIX w. Wytyczona została w latach 80 XVIII w. jako fragment południowego obejścia miasta w miejscu dawnej fosy i drogi prowadzącej do klasztoru Bernardynek (dzisiaj Bernardynów). Początkowo po stronie wschodniej sięgała do wysokości ulicy Szerokiej. W latach 1823-1825 przedłużona do ulicy Dąbrowskiego po wyburzeniu części zabudowań dawnego klasztoru Bernardynów z XV/XVI w. Mieszkalna zabudowa ulicy pochodzi głównie z XIX w. W okresie 1950-1989 nosiła imię W. Kniewskiego.

ULICA TARGOWA

Nazwa Targowa pojawia się po raz pierwszy na planie z 1848 r. (niem. Markt Gasse). Wytyczona została w latach 80 XVIII w. jako fragment południowego obejścia miasta w miejscu początkowego odcinka staropolskiej drogi na zamek i do Wojnicza oraz pasa zniwelowanych fortyfikacji. W latach 1974-1989 ulica nosiła imię Wincentego Witosa. Najstarsza zabudowa ulicy pochodzi z 1 połowy XIX w.

PLAC JANA SOBIESKIEGO

Obecną nazwę placu nadano w 1883 r. w 200 rocznicę odsieczy wiedeńskiej na cześć zwycięskiego króla polskiego. Plac powstał na zachód w miejscu rozwidlenia dróg za Bramą Krakowską. Pierwszą jego nazwą był plac Pocztowy od zespołu budynków poczty i stacji dyliżansów, które stanęły przy jego północnej pierzei około 1790 r. Po stronie południowej stanął pałac Sanguszków, późniejsze Starostwo, a przy rogu z Wałową należący do Sanguszków Hotel Krakowski. W 2 połowie XIX w. plac ten stał się miejscem demonstracji patriotycznych 3 Maja.

ULICA ŚWIĘTEJ ANNY

Nazwa pochodzi od kościoła św. Anny, który w latach 1527 -1810 stał u jej początku. Ulicę wytyczono latach 80 XVIII w. w miejscu średniowiecznej drogi podmiejskiej. Nazwa św. Anny zapisano po raz pierwszy na planie miasta z 1848 r. (niem. Hl. Anna Gasse). W latach 1950-1989 nosiła nazwę działaczki komunistycznej Hanki Sawickiej. Zabudowa ulicy pochodzi z XIX i 1 poł. XX w. Największym budynkiem jest bursa międzyszkolna (nr 1) z 1923, dawna szkoła Towarzystwa Żydowskiego Szkoły Powszechnej i Średniej „Safa Berura”. Na skwerze zwanym dawniej Haberówką odtworzone fundamenty kościoła św. Anny.

ULICA ŚWIĘTEGO DUCHA

Nazwa ulicy pochodzi od wezwania kościoła szpitalnego stojącego na obecnym placu Bema w latach 1448-1833. Po raz pierwszy występuje na planie miasta z 1848 r. (niem. Hl. Geist Gasse). W latach 1950-1989 funkcjonowała nazwa ul. Ducha (bez Świętego). Ulicę wytyczono w latach 80 XVIII w. w miejscu średniowiecznej drogi gruntowej prowadzącej do szpitala Świętego Ducha. Zabudowa ulicy początkowo drewniana. Przed połową XIX w. wymieniona w całości na murowaną.

PLAC GENERAŁA JÓZEFA BEMA

Obecna nazwa placu funkcjonuje od 1950 r. Nadano ją w 100 rocznicę śmierci gen. Józefa Bema, urodzonego w Tarnowie według miejscowej tradycji w domu znajdującym się przy tym placu. Najstarszą nazwą tego miejsca był „Burek” od słowa „burkowany”, używanego dawniej zamiennie z „brukowanym”. Nazwę tą zanotowano po raz pierwszy w 1621 r. w odniesieniu do biegnącej tędy drogi. Przyjęta oficjalnie w 1884 r. nazwa pl. Św. Ducha wzięła się od wezwania kościoła szpitalnego stojącego tam w latach 1448-1833. Po rozbiórce kościoła służył on jak plac publiczny, a obecnie wyłącznie jako targowy. Zabudowa wokół placu pochodzi w większości z 1 poł. XIX w.

ULICA GENERAŁA JÓZEFA BEMA

Ulica Bema biegnie w miejscu przedlokacyjnej ulicy dawnego Przedmieścia Wielkiego, później Strusiny. W 1 połowie XIX w. nosiła nazwę Ogrodowa od ogrodu szpitala św. Ducha. W 1929 r. zachodniemu odcinkowi ulicy (od Urszulańskiej do Krakowskiej) nadano nazwę ul. Marszałka Ferdynanda Focha. W 1950 r. nazwę tego odcinka zmieniono na ul. Maurice’a Thoreza, francuskiego komunisty. W 1956 r. przyjęto nazwę Polskiego Października dla uczczenia przemian politycznych z 1956 r. Ostatecznie w 1961 r. ulicy na całej jej długości nadano obecną nazwę. Najstarsza zabudowa ulicy pochodzi z 1 połowy XIX w.

ULICA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY

Ulica Najświętszej Marii Panny na Zabłociu to krótki odcinek jednej z najstarszych i najważniejszych dróg prowadzących do Tarnowa. W 1621 r. stojący przy niej kościół określono jako położony „przy drodze bitej czyli na Burku”. W 1848 r. ulica nosiła nazwę ul. Rzeźnicka. W 1884 r. nazwę ulicy zmieniono na Cmentarną. W 1919 r. ulicy nadano imię Ignacego Jana Paderewskiego, który właśnie w tym roku został premierem polskiego rządu. Nazwa ta nie przyjęła się. W 1938 r. przyjęto nazwę Najświętszej Marii Panny. W okresie PRL ulicę nazywano Panny Marii.

ULICA PREZYDENTA GABRIELA NARUTOWICZA

Nazwa została nadana ulicy w 1928 r. zmieniając nazwę Mała Strusina przyjętą oficjalnie w 1884 r. Przed lokacją miasta była to droga wewnętrzna wsi Tarnów Wielki, później Przedmieścia Wielkiego a następnie Strusiny. W 1883 r. zbudowano pierwszy most na Wątoku łączący tę ulicę z Zabłociem (ul. Konarskiego). W 1826 r. przy zachodnim krańcu dzisiejszej ulicy zbudowano browar książęcy Sanguszków. W 1910 r. wzniesiono budynek tzw. Wodociągów (nr 37). W 1918 r. młody harcerz Jerzy Braun napisał w nim słowa słynnej pieśni „Płonie ognisko i szumią knieje”.

ULICA LWOWSKA

Na planie miasta z 1814 r. zaznaczona jako „Chause von Pilsno” (droga bita z Pilzna), przed 1848 r. nazywana już Lwowską. Była odcinkiem zbudowanego w latach 1784-1785 traktu środkowogalicyjskiego nazywanego również Traktem Cesarskim i prowadzącego na do Lwowa, stolicy Galicji. Pod koniec 1949 r. nazwę zmieniono na ulicę Józefa Stalina. Do nazwy Lwowska wrócono po 1956 r. Od początku ulica Lwowska prowadziła do granicy miasta, która przesunęła się od Grabówki w stronę Rzędzina obecnie. Z budynków przy ulicy Lwowskiej najstarszy jest stojący pod nr 2 stojący przy rogu z Wałową. To dawny Hotel Lwowski z początku XIX w.

ULICA ADAMA MICKIEWICZA

Imię Adama Mickiewicza nadano ulicy w 1900 r. Starsza część ulica położona jest na wschód od skrzyżowania z ul. Goldhammera. Wytyczona była na początku XIX w. przed budynkami koszar (dzisiaj Akademia Nauk Stosowanych). W latach 1884-1934 nazywała się Koszarowa. Z kolei w latach 1934-1951 odcinek Goldhammera-Starodąbrowska nosił imię Bronisława Pierackiego. Odcinek na zachód skrzyżowania z ul. Goldhammera zbudowano w 1889 r. W 1895 r. stanął przy tej ulicy gmach Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, dzisiaj Teatru Miejskiego im. Ludwika Solskiego, a w r. 1909 budynek Banku Austro-Węgierskiego, obecnie Urzędu Miasta.

ULICA ELIASZA GOLDHAMMERA

Obecnego patrona ulica ta otrzymała w 1913 r. Był nim zmarły rok wcześniej tarnowski adwokat i wiceburmistrz pochodzenia żydowskiego Eliasz Goldhammer. Wcześniej nazywano ją Rurowa lub Zdrojowa. Nazwy te wzięła się od wodociągu, który biegł pod tą ulicą od XV w. doprowadzając wodę do ujęć w Rynku. Ulica po raz pierwszy została zaznaczona na planie miasta z 1796 r. Obecna zabudowa ulicy ukształtowała się na przełomie XIX i XX w., kiedy powstały przy niej okazałe domy należące do finansowej elity Tarnowa pochodzenia żydowskiego.

ULICA KAZIMIERZA BRODZIŃSKIEGO

Imię Kazimierza Brodzińskiego, poety i krytyka literackiego, ucznia tarnowskiego gimnazjum w latach 1805-1809, ulica otrzymała między rokiem 1902 a 1905. Wcześniej nazywano ją Ustronną. Wytyczono ją w 1 połowie XIX w. na Zawalu w miejscu miedzy, która oddzielała dawne grunty folwarku kanoników tarnowskich, po wschodniej stronie, od ziem folwarku należącego do książąt Sanguszków, po zachodniej stronie. Pierwszym większym murowanym budynkiem przy niej była szkoła męska im. Kazimierza Brodzińskiego wybudowana w 1896 r. Od 1948 r. siedziba III LO im. Adama Mickiewicza. Do I wojny światowej powstało przy niej ponad trzydzieści domów, z których większość zachowała się do dzisiaj.

ULICA LEGIONÓW

Obecną nazwę ulica ta nosi od 1930 r. Pierwszą nazwą była Kantoria. Pochodzi ona od kanoników tarnowskiej kolegiaty noszących tytuł kantora. Występuje ona po raz pierwszy w inwentarzu Hrabstwa Tarnowskiego z 1767 r. jako część folwarku wikarych. W 1884 r. na odcinku od Wałowej do skrzyżowania z Asnyka zmieniono nazwę na ulicę Pocztową. W latach 1950-1989 cała ulica nosiła nazwę Stalingradzkiej. Na jej północnym końcu od początku XX w. działały Zakłady Ceramiczne a obecnie znajdziemy tam Centrum Rekreacji i Wypoczynku przy stawie Kantoria.

ULICA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO

Przez prawie 80 lat ulica nosiła nazwę Seminaryjnej lub w starszej formie Seminaryjskiej. Nazwa pochodzi od wybudowanego tutaj w latach 1836-1838 Wyższego Seminarium Duchownego. W 1921 r. nazwę ulicy zmieniono na ul. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Po 1929 r. po sprowadzeniu do Tarnowa i pochowaniu w mauzoleum w Parku Strzeleckim generała Józefa Bema, odcinkowi ulicy od skrzyżowania ze Słowackiego w kierunku północnym nadano imię Bema. W 1946 r. ulicy nadano imię Ignacego Daszyńskiego. Ten przestał być patronem ulicy po czterech latach. Zastąpił go Jan Krasicki. W 1989 r. powrócono do imienia Józefa Piłsudskiego dla całej ulicy.

ULICA MIKOŁAJA KOPERNIKA

Nazwa ulicy nadana została oficjalnie w 1884 r. W latach 1872-1874 wybudowano tutaj wielki gmach szkoły wydziałowej męskiej, która nosiła właśnie imię Mikołaja Kopernika (obecnie szkoła podstawowa nr 24). W 1874 r. ulicę połączono z ulicą Nowy Świat. Przy rogu z nią powstał gmach Stowarzyszenia Rękodzielników Chrześcijańskich „Gwiazda” (1890). Po 1955 r. przy ulicy zbudowano amfiteatr letni, od 1967 r. z żelbetonową muszlą koncertową.

ULICA KRAKOWSKA

Powstała jako część traktu środkowogalicyjskiego, pierwszej bitej drogi na terenach Polski, zwanego też Traktem Cesarskim, wybudowanego w latach 1780-1785. Nazwę „Krakowska” nosiła jeszcze w okresie staropolskim poprzedniczka obecnej ulicy Katedralnej, a obecną Krakowską na mapach określano jako drogę Śląską (Schlesiche Strasse) lub szosę Wojnicką (Chause von Woinicz). Oficjalnie nazwę Krakowska nadano w 1884 r. Na przełomie XIX i XX w. stała się ona reprezentacyjną ulicą miasta z wielkimi kamienicami o bogato zdobionych fasadach ze sklepami w dolnych kondygnacjach. W 1916 r. zmieniono nazwę na ulicę Niepodległości, ale nie przyjęła się ona. W 1908 r. konsekrowano przy niej drugi tarnowski kościół parafialny pw. Świętej Rodziny.

 

Tekst: Krzysztof Moskal

Ostatnia aktualizacja: sierpień 2022